«... همین جا باید بگویم كه مسؤولان هیأت حسن نیت، در اصل حسن نیت براى خیانت داشتند و با همین نیت هم به كردستان آمدند. كلاً این آقایان جز تضعیف موقعیت انقلاب در منطقه كار دیگرى نكردند. پاسگاه‏هاى ژاندارمرى یكى پس از دیگرى در زمان تحركات همین هیأت خلع سلاح شدند. مرز ما با عراق بار دیگر باز شد. با این حال اعضاى هیأت مدام سعى داشتند نگذارند كسى كارى براى مقابله با این فجایع انجام دهد. تمام خیانت‏هاى اینها را اگر من بخواهم بگویم، كلى زمان مى‏برد. در همین بانه خودمان شاهد بودیم كه این آقایان چه خیانت‏هایى كردند. به‏عنوان مثال، در زمان ورود نیروهاى ما به شهر بانه، یكى از اشرار با نام مستعار عبدالرضا فقیه نارنجكى داخل یكى از ماشین‏هاى گشتى ما پرتاب كرد. بعد، یكى از نیروهاى اعزامى سپاه اصفهان كه سرنشین آن خودرو بود، با از خودگذشتگى، خودش را با شكم روى نارنجك انداخته بود كه به دیگران صدمه‏اى نرسد. با انفجار نارنجك این برادر شهید شد... ما مى‏دانستیم چه كسى نارنجك را انداخته. بچه‏ها به طرفش تیراندازى كردند و تیرى هم به پاى او اصابت كرده بود. منتها این فرد موفق به فرار شده بود... زمانى كه هیأت حسن نیت وارد بانه شد، اعضاى هیأت به ملاقات نمایندگان محلى ضدانقلاب رفتند و فروهر هم در آنجا سخنرانى كرد. موقعى كه برگشتند، ما دیدیم عبدالرضا فقیه با آن پاى شل خودش همراه فروهر آمده است! بنده بلافاصله رفتم پیش فروهر و گفتم: این آدم با شما چه كار مى‏كند؟ او جواب داد: من رفتم براى مردم سخنرانى كردم. بعد از سخنرانى، مردم گفتند شما اگر حسن نیت دارید، این آقا را ببرید تهران، آنجا پاى او را عمل كنید و مداوایش كنید. من گفتم: آقاى فروهر! كدام مردم؟ این‏ها همه صحنه‏سازى است. این فرد هم جریان جرایمش از این قرار است. حالا شما به‏عنوان رییس هیأت اعزامى دولت مى‏خواهید قاتل برادران ما را به تهران ببرید، او را عمل كنید؟ در جواب بنده، ایشان گفت: من نماینده امام هستم.
عجبا! كه آدم‏هایى مثل فروهر در برابر بچه‏هاى سپاه كه مى‏رسیدند، لقب «نمایندگى حضرت امام» را یدك مى‏كشیدند!... خلاصه گفت: من نماینده امام هستم و همین است كه گفته‏ام. دستور من باید اجرا بشود. بنده هم در جواب او گفتم: شما نماینده امام هستى، از كانال خودت هستى. ما هم نماینده امام هستیم از كانال خودمان. حالا كه این‏طور است، اصلاً كار شما به ما ربطى ندارد، كار ما هم به شما ربطى ندارد. ما این آقا را مى‏گیریم و تحویل دادگاه مى‏دهیم. شما هم هر كارى دلتان مى‏خواهد بكنید...
نتیجه این شد كه ایشان به ارتش دستور داد مرا بگیرند و به زندان ببرند. من به فروهر گفتم: آقاى فروهر! بین ارتش و سپاه با این دستور اصطكاك به‏وجود مى‏آید. نكنید این كار را... مطمئن باشید كه دارید با سپاه رو در رو مى‏شوید. بالاخره با دوندگى فراوان ما، ناچار شدند نورچشمى آقاى فروهر را به دادگاه تحویل بدهند. بعد، همین آقایان هیأت، حسن نیت به خرج دادند و او را آزاد كردند. الان مى‏دانید عبدالرضا فقیه چه كاره است؟ او معاون عبدالرحمن قاسملو، سركرده حزب دمكرات شده است!».
در نتیجه یك چنین اقدامات خائنانه‏اى كه از سوى لیبرالیزم منحط هدایت مى‏شد، كلیه مناطق و مواضع سوق‏الجیشى كردستان كه وجب به وجب آن‏ها با نثار خون رشیدترین جوانان این مرز و بوم از چنگال ضدانقلاب آزاد گشته بود، به دستور هیأت حسن نیت، دودوستى تقدیم تجزیه‏طلبان گردید. احمد درباره ماحصل مذاكرات هیأت حسن نیت و ره‏آورد اقدامات اعضاى آن براى امنیت ملى كشور مى‏گوید:
«... با اجراى برنامه‏هاى این هیأت، عملاً روند اوضاع به جایى منتهى شد كه تمام اولیاى امور مملكت از آینده كردستان ناامید شدند و همه مطمئن شده بودند كه دیگر جدایى كردستان از كشور قطعى است و در آینده‏اى نزدیك، ایران استانى به نام كردستان نخواهد داشت. بار دیگر همه پادگان‏ها تحت محاصره اشرار قرار گرفت. ما از نزدیك مى‏دیدیم كه چگونه همان وضعیت سابق، از نو در حال تكرار شدن است. پادگان سنندج مجدداً محاصره شد و ضدانقلاب در صدد خلع سلاح این پادگان برآمد. آنان به صورت شبانه‏روزى به این پادگان حمله مى‏كردند. ناگفته نماند كه هیأت حسن نیت، سپاه را وادار كرده بود از منطقه خارج شود. آقایان هیأت به خواسته ضدانقلاب مبنى بر خروج سپاه از كردستان جامه عمل پوشاندند. تنها بخش از مجموعه سپاه كردستان كه به هیچ قیمتى زیر بار اجراى این دستور خائنانه نرفت و به رغم همه فشارها در منطقه باقى ماند، سپاه سنندج بود. این در حالى بود كه هیأت، با قبول مذاكره با مشتى آدمكش دست‏نشانده اجنبى، عملاً آن‏ها را به رسمیت شناخته بود و بعد هم طى اقدامى باور نكردنى، رسماً با آنان قرارداد منعقد كرده بود. مطابق یكى از بندهاى این قرارداد، هیأت حسن نیت متعهد شد كه ضمن خارج ساختن سپاه از كردستان، انتظامات كلیه شهرها و روستاهاى منطقه را به عوامل مسلح گروهك‏ها واگذار كند. اى واى بر ما كه یك ارگان قانونى مملكت حق حضور در شهرها و روستاهاى آن را نداشته باشد و در عوض این گروهك‏هاى غیرقانونى ضدانقلاب از طرف عالى‏ترین هیأت سیاسى حكومت كشور، واجد چنین مشروعیت و وجاهتى شناخته شوند. وظیفه تك‏تك مردم این كشور است كه این آقایان هیأت را به محاكمه بكشند. تعدادى از اعضاى این هیأت، مثل عزت‏اللَّه سحابى و هاشم صباغیان، الآن توى مجلس شوراى اسلامى هستند.(12)... همین صباغیان عضو هیأت، چقدر توى كردستان توطئه كرد، چقدر نیرنگ كرد. صباغیان عامل خارج شدن سپاه از شهر استراتژیك بانه بود. او بود كه نیروهاى سپاه را وادار به خروج از بانه كرد. عامل خلع سلاح پاسگاه‏هاى مهم آن منطقه، همچون پاسگاه رستمى و پاسگاه گونى، هاشم صباغیان بود. باز مى‏بینیم كه مسؤولان ما قفل سكوت به لب زده‏اند. آقا! اینها توى مجلس مملكت هستند. اى واى بر ما، كه خائنانِ به ملت، توى مجلس ما باشند. این خائنان به ملت را باید جلوى چشم مردم ما اعدام كنند. نه یك بار، نه ده بار، نه صد بار...».
در اوج تلخكامى و مصائب رزمندگان انقلاب اسلامى در غرب كشور، به ناگاه گشایشى در كار فروبسته بحران كردستان - به دور از چشم اغیار لیبرال مسلك - به وجود آمد. تبلور عینى این گشایش، تشكیل «ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش» بود. احمد كه خود از جمله بانیان اصلى این ستاد به شمار مى‏رفت، درباره علل و عوامل اصلى شكل‏گیرى این مركز عملیاتى مى‏گوید:
«... در همین حین یك طلیعه امیدى به وجود آمد و آن آمدن برادرمان سرهنگ على صیاد شیرازى به منطقه و متعاقب آن تشكیل ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش در كردستان بود.»
ستاد مزبور با مساعى مشترك رزمندگان متعهد و نخبه ارتش جمهورى اسلامى و سپاه غرب كشور ایجاد گردید تا ضمن اتخاذ یك سلسله تدابیر عاجل و راهگشا، با همفكرى و معاضدت مشترك نیروهاى ارتش و سپاه، فرماندهان این ستاد بتوانند سنگى را كه مجانین لیبرال در چاه حسن نیت نسبت به دشمنان ملك و ملّت انداخته بودند، به در آورند. از جمله اعضاى مؤثر این ستاد، باید از سردار شهید حاج محمد بروجردى، امیر سپهبد شهید على صیاد شیرازى، سردار شهید ناصر كاظمى، امیر سرتیپ احمد دادبین و... و بالاخره سردار احمد متوسلیان نام برد. نتیجه چندین جلسه رایزنى مشترك و مذاكرات مفصل فرماندهان ستاد مزبور، عمدتاً به حل چند معضل كلیدى، با توجه به شرایط دستخوش دگرگونى مناطق غرب كشور - خصوصاً پس از خرابكارى‏هاى گسترده هیأت حسن نیت - منعطف شده بود.
از جمله مهمترین این مسائل، باید به سه معضل پیچیده ذیل اشاره كنیم:
1- شكستن بن‏بست نظامى و بر هم زدن موازنه زیان‏بارى كه بر اثر خلاء حضور فعال قواى سپاه و ارتش، به سود تجزیه‏طلبان در مناطق سوق‏الجیشى كردستان ایجاد شده بود.
2- پاسخگویى مناسب به خواست‏هاى بر حق و مشروع مردم مسلمان كردستان كه از نتایج اقدامات هیأت حسن نیت - كه عملاً با سپردن مقدرات استان به ضدانقلاب موجبات سلب آسایش و امنیت مردم این خطه و نوامیس آنان را فراهم آوردند - شدیداً آزرده‏خاطر شده بودند.
3- شكستن محاصره پادگان استراتژیك لشكر 28 ارتش جمهورى اسلامى در سنندج كه ضدانقلابیون، با اطمینان خاطرى كه از ناحیه ممانعت لیبرال‏ها از قواى مسلح نسبت به عدم درگیرى آنان با اشرار داشتند، این بار در صدد یكسره كردن كار لشكر 28 و اشغال قطعى پادگان سنندج، برآمده بودند. امرى كه در صورت تحقق، مى‏رفت تا تیر خلاص را بر كالبد یكپارچگى ملى كشور شلیك كرده و با تسخیر این مركز، عملاً رؤیاى شوم تجزیه استان كردستان را محقق سازد.
در نهایت احمد و همرزمان او در ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش به این نتیجه رسیدند كه براى تحقق ضرورت اول، لازم است تا حل معضل دوم در دستور كار ستاد قرار بگیرد. بر همین اساس با ابتكار سردار شهید حاج محمد بروجردى، طرح تشكیل «سازمان پیشمردگان مسلمان كُرد» تدوین و به شوراى عالى سپاه عرضه شد. با تصویب كلیات طرح مزبور، مقرر گردید تا این طرح جهت تصویب نهایى به «شوراى انقلاب» كه پس از بركنارى دولت موقت توسط امام در آبان سال 1358، عالى‏ترین نهاد حاكمیتى كشور بود، تقدیم شود. لیبرال‏هاى عضو شورا خصوصاً مهدى بازرگان، كه از تبعات محتوم تصویب این طرح به خوبى آگاه بودند، یك صدا به مخالفت با تبدیل این طرح به مصوبه قانونى شوراى انقلاب قد علم كردند. این طرح به رغم مخالفت شدید و كارشكنى مستمر لیبرالیزم منحط و به یمن همفكرى و همیارى پیگیر عناصر مكتبى پیرو خط امام(ره) در شوراى انقلاب، به‏ویژه شهید بزرگوار آیت‏اللَّه دكتر بهشتى، به تصویب رسید و مسؤولیت تشكیل این سازمان نیز مستقیماً به شخص سردار بروجردى محول شد.
به دنبال تصویب این طرح، فرماندهان ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش، طى یك برنامه فشرده در اكثر شهرها و روستاهاى مناطق كردنشین اقدام به جلب و جذب عناصر بومى محروم و مؤمن به انقلاب، به این تشكل رزمى نوین نمودند. اعلام موجودیت سازمان پیشمرگان مسلمان كرد به شدت مورد استقبال اقشار گوناگون مردم رنج كشیده و مظلوم استان كردستان قرار گرفت. با تشكیل این سازمان و آغاز عملیات مسلحانه رزم‏آوران بومى آن علیه باندهاى مسلح ضدانقلاب، بر تبلیغات كذب و عوام‏فریبانه بوق‏هاى تبلیغاتى استكبار جهانى، رسانه‏هاى صهیونیستى غرب و شبه‏روشنفكران غربزده مترقى! سنگر گرفته در ویلاهاى اعیانى شمال تهران كه تجزیه‏طلبان جیره‏خوار «سیا»، رژیم فاشیستى صدام حسین و «موساد» را مبارزین خلق كرد! معرفى مى‏كردند، خط بطلان كشیده شد.
مردم مسلمان كردستان كه از باج‏خواهى‏ها، تعدّیات ناموسى، تحمیل بیگارى، پایمال كردن حریم مساجد و تبدیل آنها به مقرهاى حزبى و محافل رقص و پایكوبى و توهین و تحقیر نسبت به معتقدات مذهبى خویش توسط رفقاى پیشمرگ خلق كرد! به ستوه آمده بودند، از امر تسلیح و شركت در صفوف مدافعان انقلاب چنان حسن استقبالى نشان دادند كه به فاصله‏اى كوتاه، موزانه قدرت در منطقه به زیان گروهك‏هاى ضدانقلابى بر هم خورد. تا جایى كه در شهرهایى همچون سقز، عوامل ضدانقلاب با پخش تراكت و شبنامه‏هایى سراپا فحاشى، شعار «پیشمرگِ خمینى، مساوى با فانتوم!» را بر سر زبان‏ها انداختند.
سردار رشید اسلام شهید محمدابراهیم همت درباره انگیزه واقعى مردم كردستان جهت پیوستن سراسرى به صفوف سازمان پیشمرگان مسلمان كرد گفته بود:
«... مردم كردستان مى‏گفتند دیگر به ما نگویید خلق كرد؛ به ما بگویید مردم كرد، امت كرد... این ضدانقلابیون آبروى ما را بردند!»
چرخ‏هاى ماشین ارعاب، شكنجه و كشتار ضدانقلاب در وسعتى گسترده‏تر از سابق به چرخش مرگبار خود استمرار بخشید. این بار دیگر آماج قهر تجزیه‏طلبان صرفاً شامل حال پاسداران انقلاب، رزمندگان ارتش، جهادگران و آموزشیاران نهضت سواد آموزى نمى‏شد. روستاییان مؤمن خوش‏نشین و كم‏زمین كرد، كارگران محروم، دانش‏آموزان نوجوان شهر و روستا، كسبه جزء، محصلین علوم دینى و روحانیت اهل سنت كردستان نیز به گناه همكارى و گاه حتى ظن طرفدارى از سازمان پیشمرگان مسلمان كرد در لیست سیاه جوخه‏هاى ترور ضدانقلاب قرار گرفتند و بسیارى از آنان به گروگان گرفته شدند، وحشیانه شكنجه گردیدند و مظلومانه به شهادت رسیدند.
همین ابتكار خلاقانه احمد و همرزمان خداجوى و مردم‏سالار او موجب گردید تا شعر و شعارهاى عوام‏فریبانه ضدانقلاب از قبیل: جنگ كرد و فارس و سنى و شیعه در بین اهالى كردستان بازارى سخت كساد و بى‏مشترى پیدا كنند. با تجهیز و تسلیح مردم انقلابى كردستان، فرماندهان ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش امر خطیر تعقیب و انهدام قدم به قدم قواى تا بن دندان مسلح ضدانقلاب را در عرصه نبردى به وسعت بیش از 8400 روستا و ده‏ها شهر كوچك و بزرگ مناطق كردنشین در استان‏هاى آذربایجان غربى، كردستان، ایلام و كرمانشاهان شدت بخشیدند. احمد از چگونگى تشكیل سازمان پیشمرگان مسلمان كرد و تبعات آن مى‏گوید:
«... درست در همان اوان تشكیل ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش، مجموعه‏اى مردمى هم به نام سازمان پیشمرگان مسلمان كرد براى مقابله با ضدانقلابیون به وجود آمد. وضعیت كلى جریانى كه به ایجاد این سازمان منجر شد از این قرار بود كه چون نیروهاى مسلح جمهورى اسلامى در زمان فعالیت هیأت حسن نیت مجاز به رویارویى با ضدانقلاب نبودند و اعضاى هیأت آنان را از این لحاظ كاملاً در منگنه قرار داده بودند، این بار مردم مسلمان كرد بودند كه خودشان آستین بالا زدند، آمدند و با حداقل امكانات مسلح شدند و در مقابل ضدانقلاب ایستادند. خوب یادم هست وقتى مجدداً در كردستان درگیرى به‏وجود آمد، داریوش فروهر در جلسه‏اى با حضور ما، نسبت به فعالیت مسلحانه پیشمرگان مسلمان كرد شدیداً اعتراض كرد و آنها را غیرقانونى دانست. در جواب فروهر گفته شد كه یك طرف دعوا گروه‏هاى مسلح ضدانقلاب هستند و طرف دیگر هم كردهاى مسلح منطقه. هم اینها غیرقانونى هستند، هم آنها! حالا هم در زد و خوردهاى كردستان، ارتش و سپاه درگیر نیستند. مردم مسلمان خود منطقه دارند با ضدانقلاب مى‏جنگند و ما هم كارى به كار آنها نداریم!... داد و فریاد فروهر بدجورى بالا رفته بود. من توى آن جلسه بودم و خوب مى‏دیدم كه فروهر از غیظ، چطور دم به دقیقه مشت بر میز مى‏كوبد و از این جور اداها از خودش در مى‏آورد. ما هم مى‏خندیدیم و چیزى نمى‏گفتیم. خودش هم مى‏دانست كه نمى‏تواند از این بابت وصله‏اى به ما و بچه‏هاى ارتش بزند. براى همین ناچار بود فقط هارت و پورت كند و مشت به میز بكوبد!».
این‏گونه بود كه به یمن هوشمندى و زیركى مؤمنانه احمد و همرزمان او، خداوند مكر لیبرال‏هاى مكار را به خودشان بازگرداند. همانا خداوند به حق، خیرالماكرین است. در پى تسلیح سراسرى مردم مسلمان منطقه و گسترش دامنه مبارزات آنان در مناطق شهرى و روستایى كردستان علیه باندهاى ضدانقلاب، اینك زمان پرداختن به سومین معضل بغرنج بحران كردستان فرا رسیده بود.
با تلاش شبانه‏روزى امیر سپهبد شهید على صیاد شیرازى، سردار شهید حاج محمد بروجردى و سردار سید رحیم صفوى، طرح عملیات شكستن محاصره پادگان لشكر 28 سنندج آماده شد و در دستور كار نیروهاى ستاد مشترك عملیات ویژه سپاه و ارتش قرار گرفت. احمد كه خود در تمامى مراحل طراحى و سپس اجراى این عملیات نقشى حساس برعهده داشت، مى‏گوید:
«... بعد هم در ستاد، مسأله طراحى حمله به سنندج را شروع كردیم. آن نكته‏اى كه درباره سنندج اهمیت دارد و همه باید از این امر مطلع شوند، این بود كه سنندج به‏عنوان نقطه اتكاى همه ضدانقلابیون و حامیان آمریكایى و بعثى آنان در منطقه به شمار مى‏رفت. وقتى كه مراحل اولیه حمله به سنندج آغاز شد، اعلامیه‏اى از گروهك كومله در رابطه با جلوگیرى از حركت یك ستون نظامى كه مى‏خواست از سنندج به طرف نقاط مرزى بانه حركت كند، به دست آمد. مضمون اعلامیه از این قرار بود كه گفته بودند: ببینید! رژیم ستون نظامى خودش را با چه وضع افتضاحى از شهر حركت داده... همین جا باید بگویم كه در حقیقت عامل ناكامى حركت آن ستون به ضعف فرمانده آن برمى‏گشت كه فردى كم‏دل و جرأت و ترسو بود. به هر جهت همین براى گروهك‏ها در سنندج تبدیل به حربه تبلیغاتى شد. كومله اعلامیه داد و نوشت: ما جلوى حركت ستون را از این جهت گرفتیم كه ثابت كنیم دیگر حاكمیتى به نام جمهورى اسلامى در منطقه كردستان وجود ندارد. عین همین مضمون، اعلامیه‏اى هم از طرف گروهك چریك‏هاى فدایى داده شد.»
ضدانقلاب، سرمست از این توفیق نسبى، در سنندج عربده مى‏كشید و نیروهاى انقلاب را به رویارویى فرا مى‏خواند. دیگر زمان صبر و سكوت سپرى شده بود. برحسب همین ضرورت، احمد به اتفاق معاون سلحشور خود «محمد توسلى»، همراه با جمعى از رزمندگان سپاه و ارتش به عزم برخاك مالیدن دماغ پرباد ضدانقلاب و آزادسازى سنندج، با هدایت مستقیم شهیدان محمد بروجردى و على صیاد شیرازى، و سردار رحیم صفوى، راهى این شهر شد.
ستون تحت فرماندهى احمد از محور سمت راست شهر، حلقه محاصره ضدانقلاب را شكست و نفرات آن فاتحانه وارد سنندج شدند؛ شهرى كه ضدانقلاب طى حضور چند ماهه خود، آن را به یك دژ نظامى به ظاهر تسخیرناپذیر مبدل ساخته بود. این است ماجراى فتح سنندج، به روایت احمد:
«... ضدانقلابیون در سنندج پشت مردم بى‏گناه سنگر مى‏گیرند. با آغاز درگیرى، حدود 512 شهید از ما باقى مى‏ماند. علت اینكه این تعداد از برادران ما به شهادت مى‏رسند این بود كه آنها حاضر نبودند به روى غیرنظامیان و اماكنى كه مردم شهر در آنها سكونت داشتند اسلحه بكشند. در عوض نیروهاى ضدانقلاب در مناطق مسكونى سنگر گرفته و از همان نقاط به سمت برادران ما شلیك مى‏كردند. همین واقعه نشان دهنده ماهیت كثیف و ضدمردمى این گروهك‏هاست. همین خلقى‏هایى كه دیدیم در سنندج چطور با نامردى تمام، پشت مردم بى‏گناه سنگر گرفته بودند و علیه حكومت اسلام مى‏جنگیدند.
بعد از فرار گروهك‏ها از سنندج، خرابى‏هاى فراوانى از آنها در سطح شهر باقى ماند. وقتى كه آنها شكست خودشان را قطعى دیدند، با استفاده از تفنگ 106، هر خانه‏اى را كه صاحب آن طرفدار جمهورى اسلامى بود و یا حداقل اعتقادات اسلامى داشت، هدف قرار دادند و نابود كردند. ضدانقلاب تاوان شكست خودش از برادران ما را، داشت از مردم بى‏گناه سنندج مى‏گرفت.»
امیر سپهبد شهید على صیاد شیرازى پیرامون فتح سنندج و تبعات حضور چندین ماهه عناصر ضد انقلاب در مركز استان كردستان این‏گونه حكایت كرده است:
«... محاصره سنندج و تسلط كامل نیروهاى مسلح انقلاب بر شهر، 28 شبانه‏روز طول كشید. بچه‏ها شهر را تقسیم‏بندى كردند. در پانزده نقطه شهر، پایگاه مقاومت درست كردند.
در آنجا، تركیب مقدسى بود: ارتشى، پاسدار، پیشمرگان مسلمان كرد، نیروهاى ژاندارمرى و شهربانى. همه با هم یكپارچه بودند و خیلى زود ضابطه و مقررات به وجود آمد؛ چون فرماندهى واحد بود... بجاست كه یادى از شهید بروجردى بكنم.
فرمانده سپاه كرمانشاه بود و متعاقباً مسؤولیت سپاه منطقه غرب كشور را به او داده بودند. در صحنه‏هاى سخت میدان جنگ، همیشه تبسم بر چهره‏اش بود. خونسردى، صبورى، شجاعت و جسارت در تصمیم‏گیرى داشت. مقید بود هر چه در توان دارد، انجام بدهد. او به راحتى قابل هماهنگى بود. این هماهنگى‏ها برقرار بود و پیوندى هم كه بین من و برادر رحیم صفوى بود، در این نبرد مستحكم‏تر شد. به لطف خداوند متعال، اولین مرحله عملیات، در شهر سنندج به پایان رسید. پایه حركت ضربتى و منسجم جمهورى اسلامى علیه ضدانقلاب، از سنندج شروع شد. سنندج مركز ثقل تمركز ضدانقلاب بود، مركز استان بود و تمركز گروهك‏ها، مركزیت و ستادهاى‏شان در داخل این شهر قرار داشت. از طرف دیگر، برقرارى هماهنگى و وحدت بین رزمندگان اسلام - به ویژه ارتش و سپاه - در آنجا سهل و آسان بود. سنندج هم مركز لشكر 27 كردستان بود و هم برادران سپاه كه پا به كردستان گذاشته بودند، بر حسب سیستم‏هاى ادارى استانى، مركزیت‏شان در سنندج بود. مركز پیشمرگان مسلمان كُرد آنجا بود؛ همین‏طور ژاندارمرى و شهربانى... بسیارى از مردم،وقتى دیدند نیروهاى مسلح در داخل شهر متمركز شده‏اند، امنیت پیدا كرده بودند تا بیایند و به ما اطلاعات بدهند. حتى بسیارى از ضدانقلاب‏ها و سران آنها را معرفى كنند... ما در مركز استان كردستان بودیم، ولى همه جاده‏ها در دست ضدانقلاب بود. شهرهاى دیگر هم در دست ضدانقلاب بود... در بین كسانى كه به‏عنوان گروهكى دستگیر شده بودند، اغلب‏شان چهره‏هاى جوان داشتند. پسرها با دخترها مخلوط بودند. در سنگرهایى كه پاكسازى مى‏كردیم، در همان مَدخَلِ ورودى جاده كرمانشاه به طرف سنندج، در بعضى از سنگرها، قرص‏هاى ضدباردارى وجود داشت. معلوم بود كه فساد با چه شدتى در جریان بوده است. خدا رحمتش كند شهید بروجردى را. یادم هست كه شَمِّ بازجویى هم داشت. قبل از انقلاب، در ساواك، روى خودش بازجویى كرده بودند. ایشان افراد ضدانقلاب را بازجویى مى‏كرد. آنها اقرار نمى‏كردند. شهید بروجردى آنها را در یك نوع حالت روانى قرار مى‏داد و با آنها صحبت مى‏كرد تا اقرار كنند. بروجردى طورى با آنها صحبت مى‏كرد كه شاید اینها كه به خاطر اعمال‏شان محكوم به اعدام بودند، با اقرارشان حالت توبه به آنها دست بدهد و قضات آنها را ببخشند. او اینها را به طرف هدایت و تربیت مى‏برد، ولى آنها به شدت روى موضع شیطانى‏شان مُصِرّ بودند.
دخترى بود كه به همه ما پرخاش مى‏كرد و بد و بیراه مى‏گفت. مى‏گفت شماها آمده‏اید امنیت ما را به هم زدید، شماها استقلال ما را به هم زدید.
همان جا متوجه شدم كه چقدر دقیق بر مبناى غریزه نفسانى جوان‏ها، روى آنها كار كرده‏اند. به طورى كه مثلاً براى این دختر، زندگى كردن بدون این كه با پسرى ارتباط داشته باشد، یا در تشكیلاتى باشد، اصلاً معنا نداشت.
پدر دختر آمد. فكر كردیم لابد براى شفاعت آمده. دیدیم مى‏گوید: خدا را شكر مى‏كنم كه شما دختر من را گرفتید. این ضدانقلاب‏ها آبروى خانواده من را برده‏اند. اگر در سنندج بگردید، به ندرت دختر با كره پیدا مى‏كنید... اینها همه دخترهاى ما را به فساد كشیده‏اند و من ننگ دارم كه این دختر دوباره به خانواده‏ام برگردد.
علاوه بر این كه خوشحال بود كه این كار شده، مى‏گفت: كنترل از دست ما خارج شده و آنها دیگر توجهى به حیثیت و آبروى خانوادگى ما ندارند.
خوب است نسل آینده روى این بچه‏ها خیلى دقت بكند. چقدر خطر دارد كه كنترل فرزندان از دست خانواده خارج بشود و محیطهاى تربیتى از بین بروند. چرا كه در این صورت، دیگر امكان ندارد بشود جوانى را كنترل كرد. منافق‏ها الگوهاى زنده هستند و دیدیم كه چطور منحرف شدند. حتى بعد از توبه هم، چون توبه‏هاى آنها مصلحتى است، دوباره گرفتار مى‏شوند.
نكته بعدى این بود كه در همین نبرد سنندج، روى عنایتى كه نسبت به برقرارى امنیت داشتیم، دیدیم كه امنیت پایدارِ مبتنى بر روش منطقى ایجاد نمى‏شود، مگر این كه مردم جذب بشوند. یعنى لازم است به مردم توجه بشود، نه به سر نیزه و تفنگ و از این قبیل چیزها.
ما چهره دیكتاتورى را در زمان طاغوت به یاد داشتیم. در آن زمان، هر وقت در استانى بحران پیش مى‏آمد، با شدت برخورد مى‏كردند. همین‏طور كه الان در عراق، صدام با مردم برخورد مى‏كند. سران آنها را سریع مى‏گرفتند و همه آنها را از بین مى‏بردند، یا یك طورى آنها را به سازش مى‏كشاندند تا دیگر از این غلطها نكنند. یا به جاهاى دیگر تبعید مى‏كردند و بعضى‏ها را با هلى‏كوپتر، از بالا مى‏انداختند پایین. حالتى كه بیایند و براى اجراى عدالت دادگاهى تشكیل بدهند، نداشتند. مثلاً تیمسار اویسى معدوم گویا یك زمانى مسؤول ژاندارمرى این منطقه بود. او نفراتى را كه مخالف رژیم بودند، با هلى‏كوپتر مى‏برد و از بالا به پایین مى‏انداخت. این‏طور اعدام‏شان مى‏كرد. این خبر به گوش بقیه مى‏رسید و متوجه مى‏شدند كه حتى دادگاه نظامى هم در كار نیست و اگر تشخیص مى‏دادند كسى ضد رژیم باشد، این‏گونه نابود مى‏شود.
دیدیم اگر مردم احساس كنند كه جمهورى اسلامى قدرت دارد، مى‏آیند و جذب مى‏شوند. بر همین اساس پیشنهاد كردیم كه حتى استاندار را از افراد بومى بگذارند. البته نمونه‏هاى بومى قبلى مثل دكتر ابراهیم یونسى كه توده‏اى بود، خیلى بد عمل كرده بودند. ولى گفتیم یك بومى خوب گیر بیاوریم و همه بچه‏هاى حزب‏اللّهى او را كمك كنند؛ از فرماندارى گرفته تا شهردارى. روى این قضیه سرمایه‏گذارى شد كه از طریق دادن كنترل دستگاه‏هاى حاكمه به نیروهاى بومى كه مناسب و سالم هستند، مردم با نظام احساس صمیمیت و خودمانى‏تر بودن بیشترى پیدا كنند.»
فتح سنندج از جمله نقاط عطف در كارنامه رزمى پرافتخار احمد در نبردهاى غرب كشور به شمار مى‏رود. احمد در این نبرد خوش درخشید. ایمان مستحكم و خلل‏ناپذیر نسبت به آرمان الهى انقلاب، همراه با درایت خلاق نظامى، ثبات رأى و پایمردى بى‏حد و حصر او در نبرد سنندج، وى را زبانزد رزم‏آوران سپاهى و ارتشى ساخته بود.
احمد خود به نبرد سنندج، از زاویه دیگرى بها مى‏داد. بعدها، در جلسه‏اى با حضور سرداران شهید حاج محمد بروجردى، ناصر كاظمى، محمدابراهیم همت و دیگر فرماندهان تحت امر سپاه منطقه 7 كشورى در كرمانشاه، احمد طى سخنانى در مورد چگونگى گزینش تاكتیك‏هاى مؤثر نظامى جهت شرایط ویژه جبهه‏هاى كردستان، تأكید زیادى بر نقش آموزه‏هاى نبرد سنندج كرده و گفته بود:
«... كسى این تاكتیك‏ها را به ما یاد نداد. این‏ها را ما خودمان آموختیم؛ البته به قیمت خون شهداى‏مان، مثلاً وقتى در سنندج درگیر بودیم، پس از ورود به شهر، بچه‏ها مى‏خواستند از یك كوچه‏اى بگذرند. از آنجا كه تك‏تیراندازان ضدانقلاب، علاوه بر تصرف مواضع كلیدى، از امتیاز اشراف به گلوگاه‏هاى اصلى و معابر فرعى شهر هم برخوردار بودند، حسابى ما را عاجز كرده بودند. ابتدا به ساكن، كسى نمى‏دانست چه باید كرد. بعد كه یكى از بچه‏ها زخمى شد،فهمیدیم اگر حین اقدام به تردد، از آتش مقطع استفاده كنیم، هم مجال ابتكار عمل را از دشمن گرفته‏ایم، هم بچه‏هایمان را با كمترین تلفات از خطر گذرانده‏ایم. درسى كه ما خصوصاً از نبرد سنندج گرفتیم، بعدها اصل ثابت پاكسازى‏هاى ما در محورهاى آلوده كردستان شد؛ یعنى اصل آتش و حركت! دوره دانشكده جنگ، براى ما از كوچه‏هاى سنندج شروع شد، تا رسید به قله‏هاى سر به فلك كشیده‏اى كه براى فتح آنها از همین درس اصلى استفاده كردیم.»
این‏گونه بود كه قواى كم‏تجربه انقلاب، تحت فرماندهى احمد و فرماندهان دلاورى همچون محمد بروجردى، على صیادشیرازى، رحیم صفوى، اصغر وصالى و... سنندج را آزاد نموده، كم تجزیه‏طلبان را شكستند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: